က်ိဳက္နဲေရလယ္ဘုရား သတင္းဖတ္ရေတာ့က်ိဳက္ခမီၿမိဳ႕ရဲ့ ေၾကကြဲစရာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ျပန္ေျပာင္းေျပာျပပါရေစ
ဒီေန႔မနက္ က်ိဳက္ခမီေရလယ္ဘုရားနဲ႔ သိပ္မေဝးလွတဲ့ ေရေၾကာတဆက္တည္းရွိေနတဲ့ က်ိဳက္နဲ ေရလယ္ဘုရားမွာ ဘုရားဖူး တိုးႀကိတ္ရင္း
ေရနစ္ေမ်ာပါ လူအမ်ားအျပားေသဆုံးသြားတဲ့ သတင္းဖတ္ရေတာ့ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္က က်ိဳက္ခမီၿမိဳ႕ရဲ့ ေၾကကြဲစရာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ျပန္ေျပာင္းသတိရမိပါတယ္။
တိတိက်က်ေျပာရရင္ က်ေနာ့္အေဖကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ပတ္သက္ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အေဖ (ဦးသိန္းေအာင္) ဟာ က်ိဳက္ခမီ(အ.ထ.က) မွာ ၁၁ ႏွစ္ေက်ာ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ ၁၉၇၀-၈၀ အထိ အလယ္တန္းျပဆရာတစ္ဦးပါ။
ႀကိဳသက္/စက္မႈ ဘာသာရပ္သင္ဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေပမယ့္ အားကစားဝါသနာထုံတဲ့အေဖဟာ
ကာယဆရာမရွိတဲ့ အ.ထ.က ေက်ာင္းမွာ ကာယဆရာတျဖစ္လည္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပူးတြဲသင္ၾကားခဲ့ရပါတယ္။
က်ိဳက္ခမီၿမိဳ႕အဝင္ (ေက်ာက္တိုင္)နားက အိမ္ေလးတစ္အိမ္မွာ ရပ္ေဝးေက်ာင္းဆရာတစ္ဦးအျဖစ္ အိမ္ငွားေနတဲ့ အေဖ့ကို
အိမ္ရွင္မိသားစုကလည္း သားအရင္းနဲ႔မျခား ေကၽြးေမြးဂ႐ုစိုက္ခဲ့ၾကပါတယ္။
အဲဒီတုန္းက ကေလးႏွစ္ေယာက္ဖခင္ ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့အေဖဟာ ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ က်ိဳက္ခမီမွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္၊
ေက်ာင္းပိတ္ရင္ မိသားစုနဲ႔အတူေနဖို႔ ေပါင္ၿမိဳ႕နယ္ သျဗဳေခ်ာင္ရြာေလးကိုျပန္ ၊ အဲဒီလို သြားလာလႈပ္ရွားခဲ့ရပါတယ္။
ေက်ာင္းဆရာဘဝကို ခ်စ္ျမတ္နိုးတဲ့စိတ္ က်ိဳက္ခမီၿမိဳ႕ေလးကို သံေဃာဇဥ္ႀကီးတဲ့ စိတ္နဲ႔
အေဖဟာ သျဗဳေခ်ာင္-က်ိဳက္ခမီ မိုင္ ၁၀၀ နီးပါးခရီးကို ဆယ္စုႏွစ္နဲ႔ခ်ီ မၿငီးမျငဴး ႏွင္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီလိုက်ိဳက္ခမီကို သံေဃာဇဥ္ႀကီးတဲ့အေဖအား တပည့္ေတြရဲ့ခ်စ္ခင္ရိုေသမႈ ၿမိဳ႕ခံေတြရဲ့ ေလးစားယုံၾကည္မႈကို အျပည့္အဝရခဲ့သလို
အဲဒီအခ်ိန္က က်ိဳက္ခမီမွာ အေဖ့ကို မသိသူမရွိသေလာက္ပါပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ဆရာဦးသိန္းေအာင္ဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔ဆို ေက်ာင္းသားမိဘေတြက ကိုယ့္သားသမီးေတြကို ယုံယုံၾကည္ၾကည္ခြင့္ေပးၾကတယ္ ။
ေက်ာင္းကိစၥလား ၊ စာလုပ္မလား ၊ အားကစားလုပ္မလား။ ဘယ္ကိစၥကိုမဆို အစစ္ေဆးအေမးျမန္းမရွိတဲ့အထိ ယုံၾကည္ကိုးစားခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ အေဖက ကာယဆရာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းထဲမွာ အားကစားလုပ္တဲ့တပည့္ေတြ နဲ႔ ပိုၿပီး နီးစပ္ပါတယ္။
အဲဒီတပည့္ေတြထဲမွာ ခပ္ဆိုးဆိုး တပည့္ေတြ စေနာက္ေပ်ာ္ပါးတက္တဲ့တပည့္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပါတယ္။
အဲဒီလို တပည့္ေတြ ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈေနထိုင္လာရင္း တစ္ရက္မွာေတာ့ အေဖ့အတြက္ စိတ္ထိခိုက္ေၾကကြဲစရာအျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ၾကဳံေတြ႕ခဲ့ရတယ္။
က်ိဳက္ခမီေရလယ္ဘုရား အနီးက မီးျပတိုက္ကိုေပ်ာ္ပြဲစားထြက္တဲ့ ကိုးတန္း/ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြပါ သြားတဲ့ ေလွႏွစ္စင္းအနက္ တစ္စင္းဟာ
လွိုင္းလူးၿပီးေမွာက္သြားတဲ့ သတင္းဟာ က်ိဳက္ခမီတစ္ၿမိဳ႕လုံးကို ဖုံးလႊမ္းသြားပါတယ္။
အဲဒီသတင္းနဲ႔အတူ ကေလးေတြကို ဆရာဦးသိန္းေအာင္က မီးျပတိုက္ကို ဦးေဆာင္ေခၚသြားတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းတစ္ခုလည္းခ်က္ခ်င္းျပန႔္သြားပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေလွေမွာက္တဲ့အထဲမွာ ဆရာဦးသိန္းေအာင္ ပါမသြားဘဲ ၿမိဳ႕အဝင္(ေက်ာက္တိုင္)အိမ္မွာပဲရွိေနတာသိၾကေတာ့
တစ္ခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားမိဘေတြဟာ သားသမီးေဇာနဲ႔ အေဖ့ကို ရန္ရွာတဲ့အထိ ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။
တစ္ၿမိဳ႕လုံးလည္း ေပါက္ကြဲမယ့္အေျခအေနျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ ဒီလိုအေျခအေနမွာ က်ိဳက္ခမီၿမိဳ႕က တာဝန္ရွိသူေတြက
အေဖ့ကို အကာအကြယ္ေပးရင္း အျဖစ္မွန္ေပၚဖို႔ အလ်င္အျမန္လုပ္ၾကပါတယ္။
အဲဒီမွာ အသက္မေသဘဲ ကမ္းျပန္ေရာက္လာတဲ့ ကေလးေတြကို ေမးျမန္းေတာ့မွ ရင္နစ္စရာ အျဖစ္မွန္ကိုသိၾကရရွာတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒီခရီးစဥ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အေဖ ဘာမွ မသိခဲ့ရပါဘူး။
မီးျပတိုက္ကို ေပ်ာ္ပြဲစားသြားဖို႔ ဦးေဆာင္တဲ့ ေက်ာင္း သားႀကီးေတြက သူတို႔နဲ႔အတူလိုက္မယ့္ အငယ္ေတြကို ကိုယ့္အိမ္က ထြက္လို႔ရေအာင္
ဆရာဦးသိန္းေအာင္နဲ႔အတူ သြားၾကမယ္လို႔ မိဘေတြကို လိမ္ညာေျပာခိုင္းၾကပါတယ္။
မိဘေတြကလည္း ဆရာဦးသိန္းေအာင္နဲ႔ဆိုရင္ စိတ္ခ်လက္ခ်ဆိုေတာ့ ကိုယ့္သားသမီးေတြကို ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ႔ လႊတ္လိုက္ ၾကပါတယ္။
အဲဒီခရီးစဥ္မွာပါတဲ့ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႕ဟာ စားေသာက္ဖို႔ ေၾကာင္သားဟင္းပါ ထည့္သြားတယ္လို႔ က်န္ခဲ့သူေတြက ျပန္ေျပာျပပါတယ္။
အဲဒီေဒသမွာ ပင္လယ္ျပင္သြားရင္ ေျခေလးေခ်ာင္း(သားႀကီး) မစားဖို႔ အယူရွိပါတယ္။
အသက္မေသဘဲက်န္ခဲ့တဲ့ကေလးေတြ ရွင္းျပေတာ့မွပဲ ဒီခရီးစဥ္ကို ဆရာဦးသိန္းေအာင္မသိသလို ဆရာ့နာမည္ခုတုံးလုပ္ၿပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ခိုးသြားၾကတဲ့ ခရီးစဥ္မွန္းသိၿပီး
ေက်ာင္းသား မိဘေတြကလည္း အေဖ့ကို အျမင္မွန္ နားလည္သြားၾကပါတယ္။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ အေဖဟာ ကမ္းနားကိုခ်က္ခ်င္း ဆင္းပါတယ္။
ပထမတစ္ရက္ ဆယ္လို႔ရတဲ့ ေက်ာင္းသားအေလာ င္းေတြေရာ ေနာက္ရက္ေတြမွာ ပုပ္ပြၿပီး အရည္ရႊဲေနတဲ့ အေလာင္းေတြေရာ ဖြဲျပာနဲ႔လူးၿပီး ကိုယ္တိုင္သယ္ပါတယ္။
သူအရမ္းခ်စ္တဲ့တပည့္ေတြရဲ့ ႐ုပ္အေလာင္းေတြကို ကုန္းေပၚေရာက္ေအာင္ တစ္ေလာင္းၿပီးတစ္ေလာင္း ေပြ႕ခ်ီပါတယ္။
ရင္ဘတ္ထဲမွာတင္းက်ပ္ထားသမၽွ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ထိန္းရင္း ခ်စ္တပည့္ေတြရဲ့ေနာက္ဆုံးခရီးကို သူအတက္နိုင္ဆုံး ပို႔ေဆာင္ပါတယ္။
အဲဒီေလွေမွာက္မႈမွာ ေက်ာင္းသား ၁၃ ေယာက္ေလာက္ ေရစီးနဲ႔ ေမ်ာပါ သြားၾကတယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕အေလာင္းေတြ ကမ္းေျခဘက္ ျပန္ေမ်ာလာလို႔ ျပန္ရသလို တစ္ခ်ိဳ႕အေလာင္းေတြ ရက္အတန္ၾကာမွ
ငါးဖမ္းပိုက္ေတြကတဆင့္ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျပန္ရတာလည္း ရွိပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးတစ္ေလာင္းဆိုရင္ ေရစီးနဲ႔ ေမ်ာပါရင္း ေနာက္တစ္ပတ္ဆယ္ရက္ၾကာမွ မုဒုံ ကမာအုပ္ေခ်ာင္းထဲက ျပန္ရပါတယ္။
အဲဒီလို နာေရး ကိစၥေတြအားလုံးၿပီးခ်ိန္ ( ျပည္နယ္/ခရိုင္ပညာေရးမႉး႐ုံးရဲ့ ခုံဖြဲ႕စစ္ေဆးမႈ အျပစ္မရွိေၾကာင္း) အားလုံးရွင္း
လင္းၿပီးခ်ိန္မွ အေဖဟာ ဇနီးနဲ႔သားသမီးရွိတဲ့ သျဗဳေခ်ာင္ရြာကို ျပန္လာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ အေဖဟာ သူတင္းထားတဲ့စိတ္ကို လုံးဝလႊတ္ခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။
ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ညမွာပဲ အေဖဟာ ညအိပ္ခ်ိန္ ဂေယာင္ဂတမ္း ထေအာ္တယ္။
တစ္ကိုယ္လုံးေခၽြးေတြစိုရႊဲၿပီး စကားလည္းမေျပာေတာ့သလို မ်က္ရည္က်ၿပီး ေငးေငးငိုင္ငိုင္ျဖစ္ေနတယ္။
သုံးေလးရက္ဆက္တိုက္အဲလိုျဖစ္ေနေတာ့ အေမက ေခ်ာ့ေမာ့ေမးျမန္းေတာ့မွ
သူ႔တပည့္ေလးေတြ ေလွေမွာက္ၿပီးဆုံးသြားတဲ့အေၾကာင္း ၊ သူစိတ္ထိခိုက္ရတဲ့အေၾကာင္း အေမ့ကိုေျပာျပတယ္။
အဲဒီေခတ္က အခုလို သတင္းဆက္သြယ္ေရးသိပ္အားမေကာင္းေတာ့ က်ိဳက္ခမီေလွေမွာက္သတင္းကို အေမက သဲ့သဲ့ၾကားေပမယ့္
ကိုယ့္ခင္ပြန္းနဲ႔အခုလိုက္တိုက္ရိုက္ပတ္သက္ေနမွန္း မသိခဲ့ပါဘူး။
အေဖျပန္ေျပာျပေတာ့မွ ျဖစ္စဥ္တစ္ခုလုံးကို သိရေတာ့တာပါ။ အဲဒီအျဖစ္ဆိုးႀကီးေၾကာင့္ စိတ္လြတ္တဲ့အထိ ျဖစ္ေနတဲ့ အေဖ့အတြက္ အေမလည္း ေတာ္ေတာ္ စိတ္ထိခိုက္ခဲ့ရတယ္။
ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ့ အေမဟာ အိမ္ကို ဘုန္းႀကီးပင့္ၿပီး ဆြမ္းကပ္ပါတယ္။ တက္ကၽြမ္းတဲ့ဆရာသမားေတြေခၚၿပီး အေဖ့ကို လိပ္ျပာခြဲပါတယ္ ။ မြန္လိုေတာ့ ( ပၚပုင္ဟမာဲ) လို႔ေခၚပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ အေဖက သူအခ်စ္ဆုံးတပည့္ေတြရဲ့ ပ်က္စီးေနတဲ့ ႐ုပ္အေလာင္း ( ပုပ္ရည္က်ေနတဲ့) အေလာင္းေတြကို ထိခိုက္နာက်င္စိတ္နဲ႔ ထမ္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
သူ႔စိတ္ကို သူတင္းထားေပမယ့္ လိပ္ျပာလြင့္မတက္ ခံစားေနခဲ့ရတာပါ။
အဲဒီအျဖစ္ပ်က္ၿပီးေနာက္မွေတာ့ အေဖ ဟာ (အထက) က်ိဳက္ခမီကေန အေျပာင္းအေရႊ႕တင္ခဲ့ပါတယ္။
အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ အေျပာင္းအေရႊ႕ရခဲ့ပါတယ္။အေဖ့ႏႈတ္ဆက္ပြဲဟာ က်ိဳက္ခမီၿမိဳ႕မွာ ေျပာစမွတ္တြင္ပါတယ္။
ဘုရားဝင္းက ႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲ မွာ ဆရာဦးသိန္းေအာင္ ႏႈတ္ဆက္ပြဲကို ညဘက္ စည္ကားစြာက်င္းပၾကပါတယ္။
အေဖ့ကို တပည့္ေတြေရာ ၿမိဳ႕ခံေတြေရာ လာႏႈတ္ဆက္ၾကသလို လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ ဝိုင္းေပးၾကတာလည္း ကားတစ္စီးတိုက္နီးနီးပါပဲ။
၂၀၁၁ ခုႏွစ္ အထက က်ိဳက္ခမီ ျမတ္ဆရာပူေဇာ္ပြဲကို အကန္ေတာ့ခံအေနနဲ႔ အေဖသြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အေဖာ္အျဖစ္ လိုက္ပို႔ေပးျဖစ္ပါတယ္။
အေဖမဆုံးခင္ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ က်ိဳက္ခမီ ျပန္ေရာက္ျခင္းပါပဲ။ အခမ္းအနားမစခင္ ညေနခင္းမွာ အေဖနဲ႔က်ေနာ္ ကမ္း
နားဘက္ လမ္းေလၽွာက္ရင္း ဟိုးခပ္လွန္းလွန္းမွာ ျမင္ေနရတဲ့ မီးျပတိုက္ကို ၾကည့္ရင္း အေဖကကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာပါတယ္။
“ သား … ပင္လယ္ျပင္သြားရင္ မ်က္စိနဲ႔ ျမင္နိုင္တဲ့ “ လိႈင္း နဲ႔ ဒီေရ ” ရဲ့ သေဘာသဘာဝကို သိဖို႔လိုသလို မ်က္စိနဲ႔မျမင္နိုင္တဲ့ ကိုးကြယ္ယုံၾကည္မႈအပိုင္းေတြကိုလည္း မေလးမစား မလုပ္မိေစနဲ႔” တဲ့။
Credit
